Sweet and tender hooligan

‘-Dansons’, tu dis.. Et moi je suis..’ Η βραχνή γαλλική προφορά του Sting γίνεται χαλί σε μια παλιά χορογραφία.. Πάει καιρός, λίγα θυμάμαι πια από κείνα τα βήματα. Από εκείνα τα χρόνια.. Τσαλακωμένη εικόνα. Κι όμως, ακόμη μαγική.. Καβαλιέροι και ντάμες, επαγγελματίες κυρίως, αλλά και ερασιτέχνες, υποτάσσονται στο σαγηνευτικό κάλεσμα μιας πίστας χορού. Άλλη εποχή, άλλη ζωή.. Σκαλίζω τα χάος του panic room με τα cd, προσπαθώντας να ανασύρω μερικές ακόμη μοναδικές μελωδίες.. Ποτέ δεν κατάφερα να βάλω μια τάξη σ’ αυτό το δωμάτιο, ίσως γιατί προτιμώ να αναζητώ στα τυφλά πράγματα αγαπημένα που δεν βλέπω.. Ίσως γιατί ενθουσιάζομαι, όταν ανακαλύπτω και αφουγκράζομαι από την αρχή κάτι που έχω χάσει για καιρό. Δικό μου.. Κοίτα να δεις τι ξέθαψα πάλι.. The Vines.. Helldorado.. The Kills.. Mudhoney.. Dubroviks.. Virgin Prunes.. Gene Loves Jezebel.. Νομίζω πως ο server έχει θυμώσει μαζί μου τελευταία, γιατί δεν μ’ αφήνει να ανεβάσω εκείνα που μου τρυπάνε το μυαλό. Και την ψυχή.. Evil Town.. Rock your soul.. Fried my little brains.. Here comes sickness.. Love is on the loose tonight.. Baby turns blue.. Motion of love.. Ελπίζω όχι για πολύ.. Αλλά και πάλι, ίσως δεν έχει και τόση σημασία. Τα αγαπημένα τραγούδια δεν πρόκειται να ξεκολλήσουν ποτέ από πάνω μου..

Ίσως ήταν που είχε μέρες να βγει έξω, να δει κόσμο. Γύρισε το κλειδί στην πόρτα δυο φορές και φόρεσε τα σκούρα γυαλιά του. Ζέστη, ανυπόφορη ζέστη και πολύ δυνατό φως. Δεν έπασχε ποτέ από ηλιοφοβία, αλλά αυτή τη στιγμή μόλις που μπορούσε να κοιτάξει μακρύτερα από 3-4 μέτρα μπροστά του. Έβαλε το χέρι στην κωλότσεπη να τσεκάρει πως το πακέτο του ήταν εκεί. Τελευταίο τσιγάρο, στάθηκε στην άκρη της πλατείας και το άναψε. Πιτσιρίκια με ποδήλατα, αδέσποτα και περαστικοί. Κάθισε στο πιο απόμερο παγκάκι και τους χάζευε. Μηχανικά, χωρίς να τους προσέχει.
« - Όποτε μπορείς, πάρε με..»
« - Συγγνώμη..»
« - Ανησυχώ.. Είσαι καλά; ..»
Τα τρία τελευταία της μηνύματα, από τα δεκάδες που φούλαραν τη μνήμη του κινητού του αμέσως μόλις το άνοιξε, 5 μέρες μετά. Ήταν σίγουρος ότι θα είχε πισωγυρίσματα το επόμενο διάστημα, όμως τώρα ένιωθε αποφασισμένος, δεν θα ‘ξανακυλούσε’.
Η εβδομάδα αποκλειστικότητας με τη μοναξιά του ήταν ιδανική για να σκεφτεί, να σκεφτεί πολύ. Να τα βάλει κάτω και να απελευθερώσει όσα δεν άφησαν να ξεκαθαρίσουν η διαίσθηση και η κρίση του τους προηγούμενους πέντε μήνες. Είχαν αρχίσει να βγάζουν νόημα πια όλα, να μπαίνουν σε σειρά. Δεν πήγαινε άλλο, δεν θα οδηγούσε πουθενά..
Όχι ότι έφταιγε εκείνη μόνο. Δεν της έριχνε ευθύνες, άλλωστε είχε βάλει κι ο ίδιος αρκετά βαθιά το χεράκι του. Δεν ταίριαζαν τα χνώτα τους, μωρέ, κι ας ένιωθαν ο ένας για τον άλλον, από μόνο του αυτό δεν έμοιαζε πια αρκετό.
Η καθημερινότητα, αυτή τους ‘χάλασε’. Ήταν, τουλάχιστον, συνετή η απόφαση να κάνουν πρόβα τζενεράλε, πριν τολμήσουν τη βουτιά (στο κενό) που τόσο ασφυκτικά εκείνη τον πίεζε όλη την προηγούμενη χρονιά. Όταν όλα ήταν ρόδινα, ο καθένας σπίτι του, μακριά και αγαπημένα. Παρορμητικός κι εκείνος (λιγότερο από κείνη, ευτυχώς) και τρελά ερωτευμένος μαζί της. Με τον ίδιο πόθο να κάνουν συνέχεια και τα πάντα μαζί..
Οι οιωνοί άρχισαν ήδη να εκδηλώνονται από τον πρώτο μήνα. Τσακωμοί (λεκτικοί πάντα), ήπιοι στην αρχή, με κατάληξη ανελέητες αμφίδρομες εκτοξεύσεις πυρών και όποιον πάρει ο χάρος. Υπήρχαν φορές που, όταν η ένταση γινόταν επικίνδυνα έκρυθμη, κανείς τους δεν θυμόταν πια την αρχική αφορμή της διένεξης. Αυτό τους οδηγούσε σχεδόν πάντα στο κρεβάτι, γεγονός λυτρωτικό (και βολικό), αφού το σεξ δεν έπαψε ποτέ να είναι το δυνατό τους σημείο. Ανακωχή. Μέχρι την επόμενη ύπουλη αφορμή, που θα φούντωνε τη σπίθα και θα ξεσπούσε σε άλλη μία πυρκαγιά.
Όταν εξασφάλισαν τη βεβαιότητα της παρουσίας του ‘άλλου’, της επιστροφής στην κοινή τους εστία ό,τι κι αν έκαναν κατά τη διάρκεια της ημέρας, άφησαν να πέσει το προσωπείο κάθε ‘καλής θέλησης’ και της (φυσιολογικής) προσποίησης του εργένη που αναιρεί η καθημερινή τριβή της συμβίωσης. Η εξοικείωση ανάμεσά τους εξελίχθηκε και ανέσυρε όλα τα 'μικρά και αληθινά' που σε πείθουν ότι ο άλλος κολλάει στην πραγματικότητά σου ή πως καλύτερα να πάρεις δρόμο, μιας και μοιάζετε τελικά όσο η μέρα με τη νύχτα..
Αυτό το δεύτερο ήταν η δική τους περίπτωση. Μικρές οι αμοιβαίες υποχωρήσεις, αφού ήταν κι οι δυο το ίδιο εγωιστές, οι συμπεριφορές και τα ξεσπάσματά τους θρασεία και αυταρχικά, σαν μικρών παιδιών. Ακόμη και στις μικρές αναλαμπές νηφαλιότητας να αναγνωρίσουν το ατομικό τους άδικο, τους ήταν δύσκολο να το παραδεχτούν φανερά.
Σχέση μάχιμη, ανταγωνιστική. Ζήλια; Όχι, δεν θα το έλεγε έτσι.. Πείσμα, πάθος να υποτάξει ο ένας τον άλλον, να τον προσηλυτίσει στο καλούπι του, να τον σύρει και να τον φυλακίσει στον δικό του κύκλο..
Διαφορετικοί. Στις δουλειές, στις παρέες, συχνά και στα γούστα. Τελικά, κυρίως, στη σκέψη. Θα ήταν άδικο να το παλέψουν, δεν άξιζε τον κόπο μόνο για τον έρωτα. Άλλωστε, οι καπνοί μετά από κάθε σύρραξη τους εξουθένωναν τόσο, ώστε έμοιαζε να κουράζει πια κι αυτός, έμενε μόνο να ξεθυμάνει.
«- Καλά είμαι, μην ανησυχείς.. Αύριο θα λείπω όλη μέρα. Έλα να πάρεις τα πράγματά σου όποτε θες. Τα λέμε..»
‘Sms παραδόθηκε’. Έκλεισε ξανά το κινητό και ανακουφισμένος συνέχισε το δρόμο του..
_________________________

('Walkaway'/CAST)

Η τυχαία συνάντηση με τον παλιό ‘συνεργάτη’ εκείνο το βράδυ ήταν αρκετή για να ξυπνήσει τις παλιές μνήμες. Ακόμη και το σκηνικό στο μπαρ θύμιζε πολύ εκείνο το στέκι, τον προθάλαμο για την άλλη πλευρά, εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα. ‘Πότε πέρασαν 8 χρόνια...’ Του φάνηκε λες κι ήταν χθες, αφού οι κλειδωμένες εικόνες από την προηγούμενη, σχεδόν ξεχασμένη, εποχή αναδύθηκαν ξαφνικά στην εξωτερική επιφάνεια του μυαλού του. Είχε καταφέρει να τις απωθήσει, όμως υπήρξαν νύχτες που ακατάστατα καρέ από το φιλμάκι εκείνης της ‘απαγορευμένης’ ζώνης στοίχειωναν τον ύπνο του και εξαφανίζονταν σχεδόν αμέσως μόλις άνοιγε τα βλέφαρά του, χαμένος, σαν να είχε ταξιδέψει κάπου που γνώριζε καλά, αλλά με τα μάτια δεμένα.
Μόλις είχε κλείσει τα 18 όταν μετακόμισε για σπουδές στην απομακρυσμένη επαρχιακή πόλη και ήδη θα ξεκινούσε την περιπλάνηση σε όσα θα του παρουσιάζονταν στη συνέχεια, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, χωρίς αναστολές. Διψούσε για γνώση και εμπειρίες από μικρό παιδί. Γνώση για οτιδήποτε κέντριζε το μυαλό ή τις αισθήσεις του, εμπειρία για τα πάντα. Παρά την αρκετά έντονη ζωή του εκεί, τελείωσε τις σπουδές μέσα σε λογικά χρονικά πλαίσια, από όπου και συνέχισε με μεταπτυχιακά. Ο πρώτος κύκλος έκλεισε για εκείνον με επιτυχία και οι πόρτες για μια υποσχόμενη καριέρα είχαν ήδη αρχίσει να ανοίγουν. Η αίσθηση φυσικά, του ανικανοποίητου και μιας απροσδιόριστης έλλειψης δεν έπαψε στιγμή να κοχλάζει μέσα του. Να τον κρατά σε εγρήγορση, να τον στρέφει σε οδούς παράλληλης παράπλευρης αναζήτησης όποτε του δινόταν η ευκαιρία.
Κάπως έτσι ένιωθε και την περίοδο που το αποφάσισε. Ήταν μια επιλογή που έπρεπε να κάνει άμεσα, ήταν άλλωστε από εκείνες που συνήθως η επισταμένη περίσκεψη σε τρομοκρατεί, σε κάνει να θες να το βάλεις στα πόδια. Η εντυπωσιακή τύπισσα που τον προσέγγισε στο πάρτυ εκείνου του ιδιαίτερου μπαρ φαινόταν καλλιεργημένη και αρκετά ξύπνια. Μετά το τρίτο ποτό και αφού είχε πια διαλυθεί και το τελευταίο προσχηματικό σύννεφο απόστασης και τυπικότητας, τα χαρτιά άνοιξαν με μεγάλη ευκολία και χωρίς πολλές περιστροφές. ‘Είσαι γοητευτικός άνδρας, πολύ αρρενωπός.. Αλλά μάλλον θα στο λένε συχνά αυτό, έ..;’ Χαμογέλασε μόνο, χωρίς να της απαντήσει. ‘Φτάσαμε στο δια ταύτα..’ σκέφτηκε ‘..να δεις που αυτή τώρα θα μου την πέσει στα ίσια..’. Στα ίσια του την έπεσε, όχι όμως με τον τρόπο που φαντάστηκε. ‘Ξέρεις, θα μπορούσες να βγάλεις πολλά.. Με σωστό προγραμματισμό θα μπορούσες να κάνεις περιουσία.. Σπίτια, αυτοκίνητα, ό,τι μπορεί να ονειρεύτηκες.. Έτσι κι αλλιώς φαίνεσαι σπίρτο, εσένα ίσως σου πάρει πολύ λίγο χρόνο, δεν σημαίνει ότι θα χρειαστεί να το κάνεις για πάντα.. Κι εξυπακούεται βέβαια, ότι στο χέρι σου είναι να σταματήσεις όποτε γουστάρεις..’ Την κοιτούσε κοκκαλωμένος, χωρίς να μιλάει. Όση ώρα εκείνη αγόρευε, το μυαλό του έπαιρνε ταχείες ανάποδες στροφές, κι όμως, ακόμη δεν μπορούσε να είναι σίγουρος γι’ αυτό που με συγκρατημένη έκπληξη είχε αρχίσει να υποψιάζεται. ‘Είναι πολύ εύκολο..’, συνέχισε εκείνη με σταθερό τόνο αυτοπεποίθησης, ‘..οι κυρίες αυτές ανήκουν στην υψηλή κοινωνία, αρκετά εμφανίσιμες όλες, καλοστεκούμενες.. Και να σου πω κι ένα μυστικό; Οι περισσότερες, το μόνο που αποζητούν τελικά είναι η συντροφιά σου. Ξέρεις πόση μοναξιά κρύβεται πίσω από τη φανταχτερή ζωή τους..;’
Ήταν γεγονός πως η πρόταση τον γοήτευσε. Γι’ αυτό και είπε το ‘ναι’ σχεδόν αβίαστα. Τα χρήματα ήταν πραγματικά ένα ισχυρό κίνητρο, όμως τον συνεπήρε περισσότερο η προοπτική μιας διαφορετικής όψης ζωής, περιθωριοποιημένης και τρομακτικής. Και επικίνδυνης ίσως.
Δούλεψε έτσι για σχεδόν ένα χρόνο. Οι συνευρέσεις καθορίζονταν κατόπιν προσυμφωνημένων ραντεβού, 2 με 3 φορές την εβδομάδα περίπου. Τηλεγραφική ενημέρωση από το τηλέφωνο της ώρας και του τόπου συνάντησης. Συνήθως σε κάποιο μεγάλο ξενοδοχείο της πόλης ή στο εξοχικό της πελάτισσας. Η ταρίφα αρκετά υψηλή, πλαφόν σχεδόν στις περισσότερες περιπτώσεις. Και πάντα νύχτα. Μόνο νύχτα.
Δεν ήταν τόσο δύσκολα, ούτε τόσο άσχημα. Τουλάχιστον όχι όσο τα είχε σκιαγραφήσει στο μυαλό του πριν το βάπτισμα του πυρός. Με ανεπιτήδευτο στίγμα επαγγελματισμού, σαν να το έκανε χρόνια, ευγενής, τρυφερός και σκληρός ταυτόχρονα, τουλάχιστον την ώρα της πράξης, έτσι ακριβώς όπως εκείνες τον ονειρεύονταν. Δεν διαρκούσε πάντα πολύ, τις περισσότερες φορές 3 ή 4 ώρες, όμως δεν ήταν και λίγες οι περιπτώσεις που κάποια θα του ζητούσε να μείνει μαζί της όλη νύχτα, συχνά χωρίς να κάνουν τίποτα, απλά να μιλάνε ή να κοιμηθούν αγκαλιά. Δεν είχε τη διάθεση, περισσότερο γιατί με δυσκολία θα μπορούσε το επόμενο πρωί να αποδώσει στη δουλειά (όχι, τίποτε άλλο δεν άλλαξε στη ροή της υπόλοιπης ρουτίνας του), αλλά σε ελάχιστες το αρνήθηκε, γιατί η αμοιβή ανέβαινε πραγματικά πολύ.
Ήταν μόνος εκείνο το διάστημα κι έτσι του ήταν εύκολο να διατηρεί σε ισορροπία τις παράλληλες ζωές του. Υπήρχαν στιγμές που αισθανόταν μια σχετική αηδία όταν κοιταζόταν στον καθρέφτη, όμως δεν άφηνε στον εαυτό του το περιθώριο πιθανής επανεξέτασης της επιλογής του, κατά βάθος γιατί ήξερε πως όλο αυτό είχε προδιαγεγραμμένη ημερομηνία λήξης. Καθορισμένη από τον ίδιο.
Τότε γνώρισε την Α. Τον άνθρωπο που θα του άλλαζε –ξανά- τη ζωή. Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερνε με τις κατάλληλες δικαιολογίες να εξηγεί με απόλυτη αληθοφάνεια την αδυναμία του να συναντηθούν, να περάσουν μαζί κάποιο βράδυ ή να απαντάει στα νυχτερινά της τηλεφωνήματα. Όταν την ερωτεύτηκε με το πάθος που δεν είχε νιώσει ξανά για καμία, αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα. Να της μιλήσει για την ιστορία από την αρχή, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε το δικό τους τέλος. Μόνο έτσι μπορούσε και ήθελε να είναι μαζί της. Αληθινός..
Προηγήθηκε μια φιλική συνάντηση με την τύπισσα του μπαρ. ‘Θα σταματήσω..’ της είπε αποφασιστικά. Εκείνη δεν έκανε τίποτα για να κρύψει την απογοήτευσή της, παρ’όλα αυτά δεν προσπάθησε να τον μεταπείσει. Εκείνος άλλωστε αποτέλεσε εξαίρεση στον κύκλο της, καθώς ήταν από αυτούς που δεν έχει νόημα, ούτε υπάρχει τρόπος να τους κοροϊδέψει –ή να τους διεκδικεί κανείς για πάντα.
Η αντίδραση της Α. ήταν αναπάντεχα πολιτισμένη, πέρα ίσως από κάθε πιθανή ελπίδα ή προσδοκία του. Προσηλωμένη στα χείλη του, δεν τον διέκοψε στιγμή, δεν μίλησε, δεν έκανε ερωτήσεις. Δέχτηκε με κατανόηση όσα άκουσε και με εμφανή ανακούφιση όταν τη διαβεβαίωσε ότι είχε πια σταματήσει. Αυτός θα ήταν άλλωστε και ο μόνος της όρος για να συνεχίσουν. Ήταν ίσως η μόνη από όσες είχε γνωρίσει που ένιωσε από την αρχή πως δεν θα του ‘χτυπούσε’ ποτέ ούτε θα έστρεφε δικά του κομμάτια εναντίον του. Η μόνη που τον καταλάβαινε, η μόνη που δεν θα τον μισούσε -τουλάχιστον όχι για το λόγο αυτόν- ό,τι κι αν γινόταν στο μέλλον μεταξύ τους. Μοναδική τους συμφωνία, να μην ξαναμιλήσουν γι’αυτό ποτέ..