Sweet and tender hooligan

There is a place.. A place in Hell reserved for me and my friends.. And if ever I wanted to cry, then I will.. Because I can..
27.11.07
Asleep at the wheel..
Όχι, δεν σε πειράζει που έχεις εβδομάδες να κοιμηθείς περισσότερες από πέντε ώρες συνεχόμενες.. Ούτε οι υπερωρίες μέχρι αργά, ή τα extras τα σαββατοκύριακα. Ούτε οι κατακρεουργημένες διακοπές το καλοκαίρι.. Ούτε τα τηλέφωνα και ο πανικός τις πιο ακατάλληλες ώρες.. Ούτε τα ταξίδια που θέλεις τόσο, αλλά δεν έχεις βρει ακόμη το χρόνο να κάνεις.. Ούτε το πηγμένο κεφάλι που κάποια στιγμή κατεβάζει ρολά και αδυνατεί να αρθρώσει δύο ολοκληρωμένες φράσεις στη σειρά. Ανάγκη κι επιλογή μαζί, όλα.. Δεν έχει σημασία, ίσα-ίσα που υπάρχουν φορές που το μικρόβιο της υπερέντασης σε γεμίζει ενέργεια.. Έτσι, γιατί νιώθεις πως αν σταθείς ακίνητος, παθητικός και απαθής, δεν θα καταφέρεις ποτέ τίποτα. Όχι για τους άλλους, για τον εαυτό σου. Γιατί κάνεις 5 βήματα μπροστά και παρόλο που σκοντάφτεις 10 με 15 φορές, βλέπεις άλλα 5 μικρά πραγματάκια, μικρά, αλλά όμορφα να έρχονται σε σένα απ’ το πουθενά.. Έτσι, επειδή προσπαθείς....
Άλλο πράγμα σε απογοητεύει. Η υστερία.. Όχι σαν αποτέλεσμα πόνου, αλλά λόγω έλλειψης συναισθηματικής νοημοσύνης.. Ξέρεις ποιους εννοώ. Εκείνους που ό,τι κι αν κάνεις, ό,τι κι αν πεις ή προσπαθήσεις να τους εξηγήσεις, είναι πολύ δύσκολο να ανακαλύψεις δίοδο στη λογική τους, γιατί η λέξη επικοινωνία είναι μάλλον άγνωστη γι'αυτούς. Είναι άνθρωποι ψυχροί, σκληροί, παράλογα απαιτητικοί και αμετάκλητοι, ακόμη κι όταν δεν έχουν ιδέα τι ακριβώς είναι αυτό που υπερασπίζονται με τόσο πάθος. Κυρίως από εγωισμό (..ή φόβο μήπως φανερωθεί η άγνοιά τους. Η αδυναμία τους..). Α, το κύριο χαρακτηριστικό τους.. Σπάνια θα τους δεις να χαμογελούν, γιατί η ψυχή τους είναι άδεια.. Δεν ξέρω αν έχουν διάρκεια οι άνθρωποι αυτοί, αλλά τους λυπάμαι.. Γιατί σε βάθος χρόνου, αυτό που μένει, είναι μόνο αυτό που αξίζει πραγματικά. Τι νόημα έχουν η ικανότητα και η γνώση, χωρίς τη σωστή νοοτροπία..; Είναι κάτι αντίστοιχο με την 'ομορφιά' και το περίβλημα.. Το μοναδικό, έχει γλυκό 'πρόσωπο', ανθρώπινο.. Δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Είναι αυτό που είναι, δεν αναλώνεται σε σπασμωδικές κινήσεις και υπερβολές, γι'αυτό ξεχωρίζει.. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Έχει χαρακτηριστικά που αγγίζουν την καρδιά σου.. Και σου δίνει ελπίδα..
__________________________
('Asleep at the wheel'/THE CINEMATICS)

posted by weirdo @ 11:52 μ.μ.   17 comments

5.11.07
Secret for a song..
Θα είχαν περάσει μήνες, ίσως και χρόνος ολόκληρος. Είχε σταματήσει να μετράει, δεν είχε κανένα νόημα πια. Κουλουριασμένη σε μια γωνιά με τα μάτια καρφωμένα στο χρωματιστό ξύλινο ραβδάκι, περίμενε να ξημερώσει. Ήταν μάλλον αστείο, όμως δεν είχε καμία διάθεση να γελάσει. Αυτό το μικρό πραγματάκι είχε τη δύναμη να ικανοποιεί κάθε ευχή, να πραγματοποιεί τα αποκυήματα ακόμη και της πιο ζωηρής φαντασίας. Ειρωνεία. Μόνο για τους άλλους. Πάνω της δεν είχε καμία επίδραση, δεν ασκούσε καμία απολύτως μαγεία. Ούτε όμως και κάποιο από τα ξόρκια που από μικρή είχε μάθει να απαγγέλλει απ’ έξω κι ανακατωτά. Είχε ακολουθήσει κάθε συμβουλή, δοκίμασε κάθε γιατροσόφι που της υπέδειξαν. Λίγο καιρό πριν, η γερόντισσα του δάσους της είχε χαρίσει ένα μοναδικό φίλτρο. «-Σ' αυτό δεν μπορεί να αντισταθεί ούτε το πιο ανήμερο θεριό..» την καθησύχασε, «.. χρησιμοποίησέ το, όπως σου είπα, και θα με θυμηθείς..»
Θαρρείς και κάθε τι έμοιαζε μάταιο. Ξάπλωνε και τα μάτια της εξακολουθούσαν να ανοιγοκλείνουν το ίδιο γρήγορα, με την ίδια ακόρεστη ένταση, όσο και πριν. «- Μα, γιατί..;», αναρωτιόταν κάθε τόσο και το πρόσωπό της πλημμύριζε από υγρή χρυσόσκονη «- Νιώθω πάντα τόσο κουρασμένη κι όμως είναι αδύνατο να κοιμηθώ.. ..Ασφαλώς και είμαι άρρωστη, .. Οποιαδήποτε άλλη εξήγηση θα ήταν μόνο ανόητη…»
Κάθε που νύχτωνε, σήκωνε απογοητευμένη το κεφάλι προς το βαθύ σκοτεινό του ουρανού αόριστα αποζητώντας κάτι, ίσως μια ουρανοκατέβατη απάντηση, περιμένοντας το πρώτο φως της επόμενης ημέρας, και της επόμενης, και της άλλης, για να αφυπνίζεται από την εναλλαγή του χρόνου και να συνεχίζει, όπως έπρεπε, να χρησιμοποιεί το ραβδάκι της.
Κάποιο βράδυ, μη μπορώντας να εξηγήσει το λόγο που της φαινόταν διαφορετικό από τα προηγούμενα, τη σκέψη της διαπέρασε αστραπιαία κάτι που είχε λησμονήσει από καιρό. Συχνά σκαρφιζόταν στο μυαλό της ιστορίες. Στην εκπνοή μιας ανάσας, εκείνες, ελεύθερες, ξεδίπλωναν ένα χαλί από νότες, στο οποίο αφήνονταν να στροβιλίζονται, φροντίζοντας να πατάνε πάνω του όσο πιο ανεπαίσθητα γίνεται.. Καθισμένη σ’ ένα γιγάντιο μπλε τριαντάφυλλο, δοκίμασε να σιγοτραγουδήσει τις πρώτες, ασύνδετες ακόμα, εικόνες που της ήρθαν στο νου, όταν αισθάνθηκε ένα απαλό χάδι στην πλάτη. Γυρίζοντας ξαφνιασμένη, είδε τέσσερα περίεργα, μικροσκοπικά πλασματάκια μαζεμένα γύρω της να την κοιτούν. Ξωτικά..
«- Μας έστειλε ο πρίγκιπας..», αποκρίθηκαν όλα μαζί, «..έμαθε ότι υποφέρεις από ανίατες αϋπνίες.. Λέει πως ξέρει κάποιο μυστικό που ίσως σε βοηθήσει να γιατρευτείς.. Ήρθαμε να σε οδηγήσουμε στο κάστρο του.. Κανείς θνητός δεν μπορεί να προσκαλέσει μια μάγισσα, παρά μόνον αν εκείνη τραγουδήσει, κι αυτό ακριβώς έκανες απόψε εσύ..»
Η μαγισσούλα αναπήδησε ξαφνικά και μια κρυφή ελπίδα ξύπνησε μέσα της. «- Λες να ’ναι αυτό το γιατρικό..;» αναρωτήθηκε.
Τα αλλόκοτα ξωτικά τη συνόδευσαν στην άμαξά τους και κίνησαν για το κάστρο του πρίγκιπα.
Το κάστρο ήταν πελώριο κι επιβλητικό, πλαισιωμένο από πυκνούς θάμνους και παράξενα αναρριχόμενα φυτά. Καθε τόσο εκείνη σταματούσε και στεκόταν να το χαζεύει μαγεμένη. Τα ξωτικά τη σκουντούσαν ξανά και ξανά για να τα ακολουθήσει. Προσπερνώντας διαταγμένες αυστηρά πανομοιότυπες πόρτες, ανεβαίνοντας δαιδαλώδεις σκάλες και διασχίζοντας σταυρωτούς διαδρόμους, την οδήγησαν μπρος σε μία μεγάλη πόρτα, διαφορετική από όλες τις προηγούμενες. Είχαν το ίδιο μουντό ξύλινο χρώμα, ετούτη εδώ όμως ήταν γυάλινη.
«- Φτάσαμε, εδώ θα μείνεις. Είναι το δωμάτιο του πρίγκιπα..»
Ανοίγοντας την πόρτα δειλά αλλά όχι φοβισμένα, βρέθηκε σε ένα δωμάτιο που δεν είχε φανταστεί ποτέ, παράξενα μαγικό. Αστραφτερό, με μεγάλα παράθυρα κι ένα πουπουλένιο στρώμα με απαλά λευκά σεντόνια στη μέση. Πλησιάζοντας, ένιωσε ένα μεθυστικό άρωμα να αναδύεται από το μαξιλάρι και να την τυλίγει. Αισθάνθηκε μια γλυκιά κούραση και τα βλέφαρά της βάρυναν ξάφνου αβίαστα. Μια φωνή, χωρίς παρουσία, να της ψιθυρίζει «-.. Θα σε δω το πρωί. Όμως, όσο θα βρίσκεσαι εδώ, ακόμη κι όταν εγώ λείπω, αυτό το άρωμα θα σε συνοδεύει πάντα, θα σε κυκλώνει.. Θα ελευθερώνεται και θα σε ηρεμεί. Φτάνει να συνεχίσεις να τραγουδάς..» Η μαγισσούλα έγειρε στο στρώμα χαμογελώντας και αποκοιμήθηκε σχεδόν αμέσως..
_______________________
(‘Secret for a song’/MERCURY REV)

Ετικέτες

posted by weirdo @ 12:17 π.μ.   22 comments

© 2006 Sweet and tender hooligan | Blogger Templates by Gecko & Fly.
No part of the content or the blog may be reproduced without permission.
Learn how to Make Money Online at GeckoandFly
First Aid and Health Information at Medical Health

 
 

Web This Blog
About Me


Name: weirdo
Home: Here n' There, Greece
About Me: ..So, I broke into the palace, with a sponge and a rusty spanner. She said : "Eh.., I know you, and you cannot sing." I said : "That's nothing - You should hear me play piano..:)" The Queen is Dead - The Smiths
See my complete profile

Weirdo on the Casbah κάθε Τετάρτη βράδυ, 20.00-22.00
Addictions
Previous Post
Archives
Links
Affiliates

make money online blogger templates