Διαδρομές.. Για κάποιες απ΄ αυτές δυσκολεύεσαι να θυμηθείς από πού ξεκίνησαν ή αν έχουν ήδη τελειώσει. Ήταν εύκολο να συμβιβάσω το φως με το σκοτάδι και να τα χωρέσω σ’ εκείνον το μικροσκοπικό σάκο. Τράβηξα από μέσα τους παροξυσμούς συσσωρευμένων ‘αν’ και ‘γιατί’ κι έπαψα να αναρωτιέμαι. Κι ας μην κατάλαβα ποτέ πώς κάποιοι άνθρωποι επιμένουν -
ή αντέχουν- να επαναλαμβάνονται. Ειδικά όταν ο μόνος -
αυτονόητος- ακροατής που θα μπορούσε να τους καθοδηγήσει σοφά, είναι ο εαυτός τους. Επιλογή είναι κι αυτό, όπως καθετί γύρω μας. Κυρίως μέσα μας. Άφησα τους άλλους να χαράξουν την πορεία τους κι εμπιστεύθηκα τα δικά μου βήματα. Κι ας είναι κάποτε ασταθή και παραπατάω.. Έχω συμφιλιωθεί με τους μώλωπες στα γόνατα. Κι ας πονάνε. Μερικές φορές καμαρώνω γι’ αυτούς, γιατί μου θυμίζουν πώς έφτασα ως εδώ.. Και δεν έχω ιδέα, ούτε με νοιάζει αν θ'αποκτήσω κι άλλους. Είναι κάτι αντίστοιχο με τη μαθητεία στις πολεμικές τέχνες. Όσο πιο πολύ εξασκείσαι στις μάχες, τόσο πιο κοντά πλησιάζεις στο να μπορείς να αποκαλείσαι ‘πολεμιστής’..
